De Amerikaanse fotograaf Steve McCurry werd in 1985 wereldberoemd door de foto van het Afghaanse meisje met de doordringende groene ogen op de cover van National Geographic. Van 4 maart t.e.m. 25 juni 2017 loopt een grote retrospectieve van hem in het Beursgebouw te Brussel, met meer dan 200 van zijn foto’s.
“Een dagboek van mijn reizen tijdens de afgelopen veertig jaar”, zo omschrijft Steve McCurry (67) de expo The World of Steve McCurry zelf. Met niet minder dan 230 tentoongestelde foto’s, van de vroege jaren tachtig tot nu, krijgen bezoekers inderdaad een duidelijk overzicht van de 35-jarige carrière van de Amerikaan.
Deze begon in de jaren zeventig, toen hij voor het eerst werd uitgestuurd naar India voor een reisreportage. Maar pas na de publicatie van zijn eerste belangrijke reportage over Afghanistan, enkele jaren later, wist hij als fotojournalist de juiste snaar te raken bij het publiek. Sindsdien werkte hij samen met enkele van de meest prestigieuze tijdschriften, zoals Time, Life, Newsweek en dus ook National Geographic.
Op de expo in de Beurs is heel wat werk te zien uit die periode, toen hij voor opdrachten naar conflictgebieden in alle uithoeken van de wereld trok, van Beiroet tot Cambodja en van Koeweit tot Joegoslavië. Het is ook in de jaren tachtig en negentig – niet voor niets de hoogtejaren van de fotojournalistiek – dat McCurry zijn meest iconische werk maakte, zoals het Afghaanse meisje Sharbat Gula.
Intussen zijn die gloriejaren voorbij, maar trekt hij nog altijd de wereld rond voor fotoprojecten. Zelf blijft hij nogal op de vlakte bij de vraag of hij zich eerder ziet als een journalist of als een kunstenaar. Zeker na de controverse van begin 2016, toen bleek dat hij ook journalistieke foto’s digitaal had bewerkt en gemanipuleerd, noemt hij zichzelf liever een “visual storyteller”.
In de retrospectieve, die eerder in Italië meer dan een miljoen bezoekers ontving, is er van die tweespalt echter niets te merken. De geselecteerde foto’s worden schijnbaar willekeurig gepresenteerd, want ze zijn chronologisch noch thematisch gegroepeerd, in een bijzondere opstelling van doorzichtige zijdedoeken die de hele ruimte van de Beurs innemen.
Een intrigerende presentatie, maar na verloop van tijd worden de overal opduikende foto’s eerder vermoeiend. Het doet evenwel geen afbreuk aan het werk. De gedeelde menselijkheid van hoop en dromen vormt de rode draad doorheen de expositie, van de nooit eerder getoonde zwart-witfoto’s uit Afghanistan eind jaren ’70 tot zijn recentste beelden van Azië en Italië in de felste kleuren.
Klik hier voor een uitgebreide virtuele rondleiding door deze mooie tentoonstelling.